Dus hier komt het verhaal van mij, Joey dus. Ik ben wel meteen omgedoopt naar NoNo. Er bleek één of ander neefje te zijn die zich bezwaard voelde dat ik dezelfde naam had als hij (hij had er beter trots op kunnen zijn…!). Nou, ik moet zeggen dat mij die naamsverandering in het begin helemaal niet beviel, maar na verloop van tijd besloot ik mijn baasjes maar niet meer te negeren als ze mij NoNo riepen. Ik liep nogal eens wat mis als ik niet reageerde, dat had ik al snel door! En je moet natuurlijk niet koppig blíjven ;)

Mijn baasjes, Peter-Paul (kortweg P-P) en Jacqueline van den Berg hebben blijkbaar een verhaal in de krant gelezen waar ik instond. Het ging over de kinderboerderij die ging sluiten en ik was op zoek naar een nieuw stalletje. Zodoende kwam ik dus in oktober 2001 in Baarle-Nassau bij P-P en Jacqueline terecht.

De dag dat ze me kwamen halen was een verdrietige dag. Ik moest afscheid nemen van mijn beste maat, Wimpie de Pony. Dat viel niet mee, we hadden per slot van rekening toch zo’n 10 jaar samen een stalletje gedeeld! Ook mijn verzorgers waren niet zo blij dat ik wegging. Er liep een hoop water over hun gezichten en ik wilde eigenlijk ook wel blijven. Om mijn standpunt duidelijk te maken weigerde ik de trailer in te stappen. Maar ze waren toch sterker dan ik (maar ik heb ze wel flink laten zweten!) en ze hebben me er tenslotte gewoonweg in geduwd. Ja, je moet af en toe wel even laten zien dat je nog een ezel bent, hè. Eenmaal op mijn nieuwe stekkie aangekomen bleek het allemaal wel mee te vallen. Een oude paardenstal, lekker dicht in de buurt van mijn nieuwe baasjes, werd mijn nieuwe stalletje. De wei waar ze me overdag inzetten, beviel me ook wel. In het midden staat een grote eik waar ik bij warm weer lekker in de schaduw kan gaan staan.

Ik geloof dat de baasjes nog niet veel van mij begrepen. Volgens mij had het vrouwtje nog nooit een hoefje schoongemaakt en wist ze niet wat ik nou wél of niet mocht eten. Soms liep ze urenlang met zo’n ding aan haar oor waar stemmen uitkomen. Ze praatte dan met Annet Schepers van de Soe of met Harry Dekkers van de Ezelsociëteit. Van die twee heeft ze veel geleerd! Daarvoor nog mijn dank, want wie weet hoe het anders met mij afgelopen was…

Ik zag haar ook altijd met een boek onder de arm lopen, “Zorgen voor een Ezel” van Dorothy Morris, waar ze ook een heleboel wijsheden uit probeerde te halen.

Ik moest hen natuurlijk ook in de praktijk laten weten hoe een ezel kan zijn én ik wilde ook wel eens weten tot hoever ik bij mijn nieuwe baasjes kon gaan. Dat heb ik dan maar eens uitgeprobeerd bij de baas…! Ik ben op z’n rug gesprongen en wilde hem zo laten zien hoe dominant ik wel niet ben! Tot mijn verbazing werd de baas helemaal niet onderdanig of boos op mij. Maar toen ik toch wel moe werd van al dat lopen op twee benen liet hij mij niet meer los…! Potverdorie, die baas leek wel dominanter dan ik, zeg! Nou, een paar dagen later heb ik het nog maar eens geprobeerd en er gebeurde weer hetzelfde! Ik moest weer een rondje door de wei lopen op mijn twee achterbenen. Op dat moment heb ik maar besloten deze tweevoeters als baasjes te accepteren. Want wie wil er nou altijd op twee benen lopen?! Ik begrijp niet dat zij er niet doodmoe van worden!

Vanaf dat moment maken we samen een hoop plezier. Ik heb mijn baasjes laten zien wanneer ik geborsteld wil worden. Ik haal dan een borstel uit mijn poetsmand en begin de rug van mijn vrouwtje te poetsen. Ze luistert meteen als ik dat doe en dan krijg ik een fijne poetsbeurt. Met de baas speel ik altijd een leuk spelletje. Hij heeft zó’n leuk touwtje aan zijn trui hangen. Als ik daar aan trek schiet het met een rotgang terug tegen hem aan!  Hij roept dan wat woorden die ik écht niet kan verstaan en dan rennen we samen een paar rondjes door de wei! Het lukt me dus al aardig met de opvoeding van die twee. Als tegenprestatie help ik poetsen op het erf. Ze zijn wat slordig en slaan soms hier en daar een plekje over. Dan haal ik een lap uit de mand, gooi eerst eens alle rotzooi van het plantentafeltje en geef het dan een goeie poetsbeurt. Dus je ziet het, ik help goed mee!

Het mooiste moment van de dag is als de baas thuiskomt. Hij komt dan gezellig bij me zitten en brengt dan ook de hond mee. Ik heb horen zeggen dat het een Rottweiler is en dat hij Diablo heet. Het is een prima kerel en hij is meteen mijn beste maatje geworden. Maar het állerbeste is dat de baas dan zo’n stokje meebrengt waar rook uitkomt (dat ruik ik graag en als ik de kans krijg dan pak ik het af!) En dan die veelbelovende ritselende zak met die knapperige schijfjes (heet dat niet chips?). Die ruiken heerlijk maar ik krijg ze niet… wat dan wel weer jammer is. Ik krijg echter wel een paar knapperige worteltjes en daar ben ik ook wel content mee. Nou, dan genieten wij met z’n drietjes hoor! Ik moet er wel goed op letten dat ik net zoveel krijg als Diablo en de baas zelf. Maar daar zorg ik wel voor! 

Gelukkig hadden de baasjes wel door dat ik graag iets voor ze wilde doen. Werken, zeg maar. Op een dag kwam er iemand waar ik bij op cursus ging. Hij haalde een tuig tevoorschijn en ik werd helemaal ‘aangekleed’ met lange teugels en een broek en zo, en daar liepen de baasjes dan achter. “Wat heb je daar nou aan”, dacht ik nog, maar toen werd er een mooie kar tevoorschijn gehaald en aan de teugels gebonden. Joepie, dat was leuk!! Ik heb ze dan ook meteen laten zien hoe slim ik ben als ik iets leuk genoeg vind. Dus nu neem ik de baasjes regelmatig mee uit rijden. Net als Pipo de Clown en Mamalou, zeg maar. Dan rijd ik ze door het bos en hebben we een hoop plezier!

Weet je wat ik wel vervelend vind? Als ik weer last heb van die jeuk! Tegen de tijd dat het weer wat warmer wordt, krijg ik zo’n jeuk in m’n vachtje. Allergie noemt het vrouwtje dat. Gelukkig hebben de baasjes een paar bezems tegen een paal gehangen zodat ik me daar goed aan kan schuren. Mijn vrouwtje vertelt me steeds dat ik dan overdag beter in de stal kan gaan staan en ’s avonds pas naar buiten. Ja maar… HALLO…! Alle andere dieren gaan overdag ook lekker in de zon staan en dan moet IK alleen in die stal… mij niet gezien. En aangezien wij nu een wei met stal hebben waar ik zelf kan kiezen waar ik ga staan, blijf ik mooi buiten! Ze moet er maar wat op smeren, hoor. Gelukkig probeert ze van alles op me uit en soms zit er wel wat tussen dat helpt. De baasjes zeggen dan altijd dat ik er in die periode zo ‘rommelig’ uit zie. Kale plekken op m’n snoet en op m’n billen. Maar ze zeggen dan ook dat ze daarom niet minder van me houden! Gelukkig maar!

Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik een verwende ezel ben hier, maar luister! Ze zijn dan wel reuzegoed voor me en doen allerlei leuke dingen met me, maar een ezel is wel een kuddedier! Dus ik heb ze ook wel duidelijk gemaakt dat ik hier niet als enige ezel wil blijven staan. En natuurlijk hebben ze daar onmiddellijk gehoor aan gegeven! Ze hebben een vriendinnetje voor me gevonden. SiSi! Wat een prachtmeid ! Maar daarover gaat het vrouwtje mooi zelf vertellen hoor. Ik ga hier niet altijd het woord voor haar doen. Dus het verhaal van SiSi komt eraan.

Iiii….jaaaa… en een knuffel van mij.

NoNo

En omdat ik zo vreselijk fotogeniek ben, stuur ik jullie graag wat foto’s mee.

Met mijn maatje Onyx!

En met mijn speelmaat Doka

Selfie genomen ;-)