Open Dag

De open dag was een ongekend succes, ondanks de natte omstandigheden. Op de dag zelf hebben we het droog gehouden, maar de weiden waren kleine moerassen en de parkeerplaats een modder-festijn. Ondanks dat hebben we nog nooit zoveel vrolijke bezoekers gehad, die met al die probleempjes wel konden lachen.

Moefra en Chamor

Zoals jullie in de vorige nieuwsbrief konden lezen hadden we Moefra en Chamor tijdelijk terug naar hier gehaald omdat Chamor maar niet beter werd van zijn zware koliek. Helaas hebben we Chamor niet meer kunnen redden. Elke ezel die wij verliezen doet ons pijn, maar Chamor had een heel speciaal plaatsje in ons hart. We weten in ieder geval dat hij een heel mooi leven heeft gehad, samen met zijn papa Moefra.

Op het moment dat Moefra en Chamor hier aankwamen stonden alle oudgedienden aan het hek te balken. En of ze een geheugen hebben! We hadden ze in de eerste quarantaine weide gezet en Moefra heeft alleen maar aan het hek gestaan om alle oudgedienden toe te spreken. Wat een fantastische en evenwichtige kerel is dat. Ook na het overlijden van Chamor was Moefra de rust zelve en liep in de kudde alsof hij nooit was weg geweest. Zelfs de ezels die hem niet kenden, omdat hij al vertrokken was voordat zij hier kwamen, accepteerden hem onmiddellijk en hij was gewoon de vanzelfsprekende kuddeleider die hij altijd was geweest.

Moefra en Django gaan door

Moefra moest alleen terug naar huis en we zochten een vriendje om hem te vergezellen. In de dagen dat hij hier rondliep ontpopte Django zich als vriend van Moefra. Django is in de tijd dat hij hier was heel mooi afgevallen en is een heerlijk evenwichtige ezel geworden. Voorheen was hij een kleine kudde met Franse Lea en Liesje, maar in het afgelopen halfjaar zag je ze steeds minder samen en zag je Django meer en meer met de andere ruinen. Op het moment dat ik hem zijn bakje voer gaf en hij dat bakje deelde met Moefra (en niet één andere ezel) wisten we het zeker. Moefra en Django zijn een goede match. Dus: Moefra terug naar huis, terug naar Thelma en Louise en Django mee.

Franse Lea en Liesje

Franse Lea en Liesje zijn twee bijzondere dames afkomstig uit de Pyreneeën. Ze stonden niet direct op de lijst van door-te-plaatsen ezels, omdat ze echt mensen nodig hebben die de tijd nemen en die werkelijk zien hoe bijzonder ze zijn. Nou die match hadden ze gevonden (zie vorige nieuwsbrief) en dus was het moment daar om ze naar het perfecte paradijsje te brengen in het noorden van het land. Ze staan daar samen met een paar Dexters (koeien), loopeenden en speciale varkens. Die varkens waren in het begin nog een dingetje omdat de dames helemaal overstuur gingen van die knorrende beertjes met die stopcontacten voorop. Eén varken zal zich dat nog lang herinneren ... Oeps. Maar het gaat elke dag beter tussen hen.

Flessenveulens

Onze flessenveulens Cis en Liv blijven bijzondere ezeltjes. Meestal blijven ze een beetje op zichzelf of, in Liv's geval, zoeken ze juist de mensen op. Cis is standaard de laatste ezel die naar de voerruif gaat en Liv begint steeds meer door te krijgen dat ze een Poitou is. Wanneer ze hengstig zijn dan hebben ze de aandacht van heel de kudde, maar ze hebben geen herkenning naar elkaar ondanks dat ze hun eerste halfjaar hier samen gestaan hebben. Quincet, onze Poitouhengst, vindt Liv heel erg leuk wanneer ze hengstig is. Hij staat dan de hele dag te balken 🤭 en loopt onrustig heen en weer.

Mensen vragen waarom we Liv niet even bij Quincet laten zodat ze ... eh… nou ja datte kunnen doen. Liv is een flessenveulen, dus niet opgevoed door een moeder. Zij weet nog steeds niet wat normaal ezelgedrag is en weet dus ook niet hoe je een veulen moet opvoeden. De kans is zelfs groot dat ze haar veulen ook verstoot, net zoals zij verstoten is door haar moeder. Dus dat gaan we niet doen, hoe graag Quincet het ook wil.

Over Quincet gesproken

Het was weer de jaarlijkse scheerbeurt voor Quincet. Vanwege zijn CPL moeten zijn benen elk jaar geschoren worden zodat er geen vliegen eitjes kunnen leggen en je het goed schoon kunt houden. Hij heeft alles heel gelaten over zich heen laten komen en stond op een gegeven moment zelfs te slapen tijdens de behandeling.

Er waren mensen die reageerden op het filmpje over "het marteltuig" waarin hij stond. Maar dat is het juist niet. De sjorbanden zorgen ervoor dat hij zichzelf en Alain niet kan bezeren. Het is namelijk precisiewerk om tussen de bulten op zijn benen te scheren. Op het moment dat de banden aangebracht waren, deed hij zelfs zijn achterbenen naar voren, zodat hij lekker in de banden hing en kon schommelen. Wat dan ook weer niet de bedoeling was 🤣

Camouflage

Wanneer er een regenbui is tijdens het voeren, dan voeren we binnen in de stal. Stel je eens voor dat je twee kruiwagens hooi en stro moet verdelen over de ruiven in de stal terwijl er ruim veertig ezels rondlopen! Dat is nogal een dingetje hoor. Het eindigt er meestal mee dat alle ezeltjes eruit zien zoals Paultje hieronder. Lopende strobaaltjes 🤣 Maar dat eten ze wel weer van elkaar af hoor.

150 jaar ezelleven

Onze mooie oude dames stelen toch vaak de show hoor. Mooie Oma Flubbertong wiens tong na het eten van slobber een eigen leven leidt, zonnebloempje Nina die, wanneer ze in de avondzon staat, altijd haar hoofd zo schuin naar de zon draait. Lieve Mona, wiens oren nog steeds dwars staan en die als beste weet hoe laat de bakjes klaar (hadden) moeten zijn. Mooie Nana en haar dochter Bisou die het maar niet eerlijk vinden dat Oma eerder eten krijgt dan zij. En dan heb je Dunya nog, die op haar oude dag regelmatig de gekke vijf minuten krijgt. Hoezo heeft ze het naar haar zin hier 🤗

Adriaan Balkenende

Wanneer je heel je leven samen met twee pony's leeft en je tijdelijk uit elkaar gehaald wordt, dan kan dat wel eens zwaar vallen. Dit overkwam Adriaan Balkenende. Zijn baasjes verhuizen naar Frankrijk en hij zou een paar maanden hier verblijven om ezelvriendjes te maken.

Adriaan vond de loopplank van de ambulance zo spannend dat hij er uren over deed om naar buiten te komen 😅 Eindelijk buiten liep hij zo mee naar zijn stalletje. In de dagen daarna merkten we dat Adriaan het heel erg spannend vond allemaal. Ezels kende hij niet en vond hij eng. Stap voor stap ging hij vooruit, maar omdat hij nogal te dik is, was het erg belangrijk dat hij bleef eten.

Maar hij miste zijn vriendjes teveel en de stapjes die hij maakte gingen te langzaam. Leververvetting begon al in te zetten en toen besloten we hem naar zijn vriendjes te brengen in de hoop dat hij daar wel zou gaan eten. Op het moment dat hij weer tussen de twee pony's stond, die hij zo goed kende, was het goed en begon hij onmiddellijk weer te eten. Dus de goede keuze en we wensen hem een mooie toekomst in Frankrijk.

Ezels laden

Stagiaire Rikste had als opdracht 'het laden van ezels'. Ze moest dit doen, beschrijven en filmen en we kozen daarom met name ezels die niet gemakkelijk de ambulance in gaan. Want ze moest ook laten zien wat je doet wanneer een ezel dat niet wil. Nadat Django, Ricky, Cis, Dieske, Liv en Ivy allemaal probleemloos de ambulance instapten, moesten we de situatie maar naspelen. Zouden de ezels doorgehad hebben dat het niet voor 't echie was? Dat het een spelletje was, waarna ze een snoepje kregen? Waarschijnlijk.

Ontwaken

Het mooiste moment van de dag is misschien wel het uur voordat de eerste vrijwilligers aankomen. Alle ezels ontwaken in de eerste zonnestralen en er is nog een totale rust. Sommige ezeltjes staan nog te slapen, andere beginnen elkaars vacht te verzorgen. Kleine Jantje staat lekker aan 't Gebalk te kijken wat wij daar al doen, zo vroeg. Maar deze momenten met al die slaapkoppies zijn altijd genieten!

Grote Pierrick

Je ziet Liv en Pierrick steeds vaker samen scharrelen. Liv die eerst niet eens doorhad dat ze een ezeltje is, begint door te krijgen dat Pierrick hetzelfde ras is als zij. Vaak scharrelt Pierrick op de zandweide naar de ruif aan 't Gebalk en dan komt Liv schoorvoetend achter hem aan. Het is zo mooi als Pierrick in de stal staat, waar de ezeltjes gevoerd worden. Hij is zo groot dat hij aan zelfbediening kan doen. Wanneer een beheerder dat niet door heeft, dan ligt er binnen no time een bakje op de grond en is Pierrick de inhoud aan het snacken. Maar met Oma Flubbertong aan zijn zijde zie je pas hoe groot hij echt is, zie foto onderaan.

Mooi wandelweer

Wanneer er tijd is gaan de stagiaires of de vrijwilligers even wandelen (en snacken) met de ezels die anders niet aan de beurt komen. Quincet en El Niño bijvoorbeeld. Ze vonden het heerlijk om even naar het bos te gaan, maar omdat Liv hengstig is, wilde Quincet ook wel heel graag weer terug 😅 Eenmaal terug in hun weide moet hij eerst Huub, onze buurhengst, vertellen over de birds and the bees and the flowers and the trees, die hij onderweg gezien had.

Het speel-GEN

Lancelot heeft het speel-gen. Ongeacht waar hij is en ongeacht met wie hij is, een aantal van zijn hersencellen staan altijd in de speelstand. Wanneer de kudde gaat rusten op de zandweide heeft Lancelot één van de dames (Liesje) overtuigd om toch mee te spelen met de bal. Dames spelen niet? Nou Liesje doet wel even mee hoor.

Mooiste momenten

We schreven al dat het uur voor de start van de dag zo'n heerlijk moment is, vanwege de totale rust. Nou 's avonds is weer zo'n moment. Wanneer het avondzonnetje schijnt en alle mensen weer zijn vertrokken, dan liggen een aantal ezels heerlijk te rusten in de zandweide en de rest staat in alle rust te knagen op het stro in en onder de ruif. Er is niets zo ontstressend als het geluid van die knagende kaken in de stilte van de avonduren. Aangezien we alleen van 10h00 tot 16h00 open zijn voor bezoek, missen jullie deze momenten. Tenzij jullie hier natuurlijk overnachten in de B&D ... 🤔

Vier kleine zieltjes

Tsja wat doe je als dierenvriend wanneer er op vakantie een nest van 4 hondjes gedumpt wordt op het strand waar je ligt. We hoefden ons geen zorgen te maken, de vissers zouden ze de volgende ochtend doodmaken. Geen zorgen maken? Alle sanctuaries op Curaçao zitten vol en nemen geen honden meer op en na een halve dag op en neer bellen vonden we stichting Dog, de ze wel even wilde opvangen, mits wij ze naar Nederland laten komen en de opvolging/doorplaatsing voor onze rekening zouden nemen 🙏🏼

De vier uitgemergelde scharminkeltjes, met dikke buikjes van de wormen, hebben mee naar de dierenarts genomen en na een volledige check up en de nodige medicijntjes meegenomen naar de opvang waar ze dus tijdelijk konden verblijven. We hebben ze Curaçaose namen gegeven: Daaiboy (jongen), Chi-Chi, Bonbini en Dushi (meisjes). Omdat ze door mensen als 'eigen honden' meevliegen naar Nederland zijn er nu al drie hier. Alleen Bini moet nog komen, maar omdat zij de stoerste was, is ze nog even daar gebleven.

Het zijn superlieve pups van (nu) 7 maanden oud en het zijn eigenlijk perfecte erfhonden.