Ode aan Lancelot

Telkens weer zie je hoe belangrijk de rol van Lancelot in de kudde is. Wanneer het weer een rustige dag is en de hele kudde wat gezapig op de wei loopt te grazen, dan is er één ezel die de rust doorbreekt: Lancelot. En het zijn niet langer de hooligans Arthur en Lancelot, maar het is altijd Lancelot. Hij vindt elke keer een andere ezel die hij tot spelen dwingt, soms op het irritante af 😉 Maar het lukt hem telkens, zoals hieronder met Paultje.

Wanneer er nieuwe ezels in de kudde geplaatst worden, dan is het ook Lancelot die wel even laat zien hoe het er hier aan toegaat en wat de positie van de nieuwe ezels is. Dan kan het een vreselijk ettertje zijn en moet de oude garde soms ingrijpen. Maar over het algemeen komt Lancelot met zijn onzin weg en als hij geen ezel vindt die hij kan lastig vallen, dan gaat hij toch gewoon met een mens spelen. Als we tijd zouden hebben, dan zouden we hem een eigen kanaal geven: onze held Lancelot.

Buddy Joe en Dio

Belofte maakt schuld. We hadden Dio en Buddy Joe beloofd dat wanneer wij terug waren van vakantie, we hen terug in de kudde zouden laten. In een goed gesprek hebben we Dio uitgelegd dat hij voorzichtig moest doen, omdat hij kwetsbaar is nu de pacemaker zo aan de oppervlakte zit en het leek wel alsof hij ons begreep.

En wat waren ze blij. Het hele parcours en de weide werden minutieus gecontroleerd, of er in hun afwezigheid niets veranderd was, en de nieuwe ezels werden uitgebreid begroet. En wat was de kudde ook blij dat ze er weer waren. De bijzondere rol van Buddy Joe is ook veel mensen opgevallen en er kwamen veel adopties binnen op hem. Wat een pracht kerels. The boys are back!

Wonder en Char

En toen kwam het eerste wonder: Wonder. Mama Char had in mei een veulen gekregen en dit veulen bleek heel bijzonder. Dit veulen had namelijk twee onbruikbare hoefjes aan de voorkant van haar voetje en stond en liep eigenlijk op de bal van haar voetje. Röntgenfoto's hadden al duidelijk gemaakt dat het veulen niet alleen twee hoefjes, maar ook twee hoefbeentjes had en dat dit niet gemakkelijk zou worden. Uiteindelijk besloot de eigenaar dat haar beste kans op overleven bij ons was en daar zijn we dankbaar om. Want wij gaan inderdaad ons uiterste best doen om vrolijke Wonder, zoals wij haar genoemd hebben, een fijn leven te geven.

Hierboven de twee hoefjes van Wonder. Ondertussen zijn we al een behoorlijk aantal stappen verder. We hebben mama Char en Wonder naar de Universiteitskliniek in Gent gebracht voor onderzoek en om de beste oplossing te bedenken. In overleg met de professor hebben we besloten dat een prothese de beste oplossing zou zijn. Ondertussen zijn de hoefjes geamputeerd en heeft Wonder een tijdelijke prothese. In de komende weken gaat zij volledig ingemeten worden en gaat er een prothese ge-3D-print worden. Hoe dat verder allemaal in zijn werk gaat en hoe dat in verband met haar groei opgevolgd moet gaan worden, weten we nog niet. We hebben al wel gevraagd of ze kunnen 3D-printen in fuchsia roze 😅 Het blijft een meisje hè.

'Oude' vrienden

Oude Pierrick is een Poitou en moet veel eten. Oude Sjaak is wat mager aan het worden en mag ook wel wat meer gras eten. Daarom besloten we om hen beiden overdag op het verdwaalde stukje gras te zetten, waar het gras het hoogste was. Voor Pierrick moet er uiteraard ook een bak hooi bij staan, want daar houdt hij nou eenmaal van. Maar het is zo leuk om te zien dat ze eigenlijk zo aan elkaar gewend zijn, dat Pierrick echt op Sjaakie staat te wachten, wanneer hij achterblijft. En Sjaakie hoeven we niet meer te vragen. Op het moment dat Pierrick gaat lopen, scharrelt hij er meteen achteraan. Letterlijk 'oude' vrienden.

Mama Wendy en haar kids

En toen kwam het bericht dat Mama Wendy en Tinkerbell terug naar huis kwamen. En er was ondertussen een extra cadeautje bij gekomen: Peter Pan. Dit prachtige drietal kreeg niet de aandacht die ze verdienden en daarom vroeg de doorplaatsouder of ze terug konden naar hier. Zo gezegd, zo gedaan. En toen hadden we ineens twee veulens. Wonder en Peter Pan. Dus hebben we ze bij elkaar in de wei gezet. Wonder en Char zijn uiteraard naar de UGent vertrokken, maar die komen weer terug en dan kunnen Peter Pan en Wonder samen opgroeien. #LaVieEstBelle met veulens 😍

Liefde is... vrijwilligerswerk

Er is altijd tijd om te knuffelen. Altijd.

Te jong om te werken?

Doen wij aan kinderarbeid? Nee, maar je bent nooit te jong om te leren. Mag je pas vanaf je 16e vrijwilligen? Nee hoor, dat kan al veel eerder. We noemen het dan geen werk.

Aandacht van de hele kudde

Wanneer je met grassnoepjes of stukjes wortel aan de balk gaat staan, dan heb je binnen no time de aandacht van heel de kudde. Het geluid van een wortel 🤔 horen ze van verre en dan komen ze aangerend. Je moet dan uiteraard wel zorgen dat je genoeg hebt voor alle ezeltjes en dat je heel goed onthoudt welke ezel al gehad heeft en welke nog niet. Want Ricky weet zich altijd wel vooraan te dringen. Trouwens 🤔 niet alleen Ricky. Het is wel het enige moment dat we ze over de balk gooien hier. Grassnoepjes wel te verstaan 🤣

En toen haalden we Molly

We werden benaderd door Puck, onze bevriende Duitse dierenarts en Poitou-specialist, met het probleem van Molly. Molly is een Andalusische ezel, een Spaans ras dat met uitsterven wordt bedreigd. De kenmerken van het ras zijn: gemiddelde schofthoogte van 155 cm, korte vacht en bleekgrijs tot wit van kleur. De Andalusische ezel is sterk en stevig, maar toch volgzaam en kalm. Molly is groot, met een rechte rug die boven de Poitou's uitsteekt. Maar Molly heeft een vergroeiing in haar linker voorbeen en moet geopereerd worden.

Op de foto hierboven kun je het goed zien. Over het algemeen heeft ze er niet veel last van, het been zwabbert wat. Maar Molly is pas twee jaar oud. Om Molly's toekomst veilig te stellen zal ze toch naar UGent moeten om geopereerd te worden en dit gaat heel veel nazorg vragen. Dit was iets waar Puck niet de mogelijkheden of de middelen voor heeft en daarom besloten we haar op te halen.

Het is Karma

Maar voor we goed en wel onderweg waren naar Duitsland, diende de volgende probleem ezel zich aan. Puck had ineens ook een jonge Poitou ezelin die niet meer zelfstandig op kon staan. Deze klasse A Poitou dame is pas vier jaar oud en dus net zo oud als 'Liv mijn liefje' 🤔

Bij gebrek aan alternatieven stond ze vast in een kleine ruimte waar een takel hing, zodat ze elke keer weer overeind getakeld kon worden. Maar hierdoor zou ze niet aansterken en dit was toekomstloos. Daarom besloten we ook Karma, zoals wij haar genoemd hebben, mee te nemen naar Nederland. Karma omdat het karma moet zijn dat ze naar de Ezelshoeve kwam.

Karma en Molly onderweg

In de ambulance kunnen gemakkelijk vier kleine ezels. Maar ezels van deze grootteorde zijn een ander verhaal. Het ging super, want Molly is een schat van een ezel. Echter bij de eerste bocht gleed Karma al onderuit en lag in de ambulance. In overleg met Puck besloten we haar te laten liggen op de reis van 5 uur. Via de camera konden we ze in de gaten houden en het bleek inderdaad de beste optie. Onderweg uiteraard nog meermaals gestopt om even met ze te babbelen en om grasbrokken te voeren, want lieve Karma heeft een honger, honger, honger.

Ondanks dat Molly en Karma pas in de trailer kennis maakten met elkaar heeft de rit tot een onvoorwaardelijke band gezorgd. Molly met haar 2 jaar is enorm zorgzaam naar de 4 jarige Karma en ook bij thuiskomst blijken ze onafscheidelijk. Maar goed: toen hadden we weer een Poitou dame die we elke dag overeind moeten helpen. De eerste dagen is dat een behoorlijke klus, omdat ik Karma moet leren lezen.

We hebben langzaam maar zeker veel ervaring met het overeind krijgen van Poitou's, maar ... Poitou Nono leerde ons dat het mogelijk is om met spierkracht te doen. Uriël leerde ons dat je jezelf met de ezel moet verbinden. Je moet haar voelen en lezen en dan kan één iemand het alleen. Diva leerde ons dat er geen trucjes zijn en dat elke ezel weer anders is. Zo ook Karma. Het duurde een paar dagen maar nu lukt het me alleen om haar overeind te helpen. Want ze wil graag en we hebben een routine gevonden die voor ons beiden werkt. Nu aansterken, eten, eten, eten en bewegen 🥰

Ongeleid projectiel Liv

Liv begint of begon steeds meer een onvoorspelbare dame te worden. Vanuit het niets kon ze ineens boos reageren en naar mensen schoppen. Of met de oren plat in haar nek op iemand afstormen. Hierdoor begonnen ook vrijwilligers voorzichtig met haar te worden en moesten we haar steeds vaker apart zetten, wanneer er bezoekers kwamen. Maar 'Liv mijn lief' gaat mij zeer aan het hart en ik wil niet dat mensen boos op haar zijn. Ik wil niet dat zij de hele tijd boos is. Toen begon er een plan te dagen...

Liv heeft identiteitsproblemen. Als flessenveulen ziet ze de mens als surrogaat-ezels. Door haar grootte ziet ze de andere ezels niet als gelijken en bij Quincet zetten is (nog) geen optie. Maar wat als we haar nu eens bij Molly en Karma zetten. Karma is net zo oud als zij en heeft een stevigere (echte Poitou-)bouw en Molly is groter dan zij en die schopt wel van zich af. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste dagen was Liv boos, maar ja ... dat was ze toch al voortdurend. Maar met deze ezels kon ze geen loopje nemen.

Nu, een ruime week verder, blijkt het te werken. Eindelijk is Liv rustiger aan het worden en ze heeft nog heel veel respect voor Karma. Molly interesseert de kuren van Liv niets en daarom komt ze er niet mee weg. Bij het eten vormt Molly vaak een buffer tussen de beide Poitou dames. Liv heeft eindelijk gelijken om haar heen en de tijd zal het leren, maar we zijn positief.

Copain en Chérie

En daar stonden de volgende ezels voor de deur. Copain en Bizou, die we Chérie hebben genoemd (omdat wij al een Bisou hebben). Twee ezels die in Frankrijk bij een Nederlandse schapenherder woonden en 'werkten', waren werkeloos geworden. Omdat het steeds moeilijker werd om ze een plek te geven en om aan hooi en stro te komen in die regio besloot de eigenaresse dat ze naar een betere plek moesten. En waar is het nu beter dan ... bij ons 🥳

Chérie is een mooie, volslanke dame en Copain is Donkey uit de Shrek films. Of de Franse Bull onder de ezels. Hij staat vierkant op korte pootjes en heeft een sterke onderbeet. Maar wat een stoer kereltje is hij. In de weide bij Fauna, Féline en Olaf ging hij onmiddellijk iedereen begroeten. Waar Chérie nog wat voorzichtig is, gáát Copain ervoor. We hebben ze een dag later maar in de kudde gezet en ook dat ging voortvarend. Het is echt een voor-niks-nie-bang ezeltje en door zijn aparte bouw steelt hij ieders hart. René heeft in ieder geval weer een nieuwe favoriet. Gelukkig heeft hij die wekelijks.

Ezelverrijking

Vaak bedenken de vrijwilligers allerlei leuke dingetjes om 'de ezel te laten nadenken'. Balletje, balletje was misschien in het hoofd van George een leuk idee, maar het pakte toch wat anders uit. De ezels vonden het niet erg hoor, want ze kregen nu extra grasbrokjes en wortelen. Zij spelen het spelletje wel mee, maar of hun intelligentie of hun nieuwsgierigheid hier nu mee getriggerd werd kun je je afvragen.